11 juli in Vlaanderens hoofdstad (1)

In het vorige nummer van Meervoud kon u al lezen hoeveel voeten het in de aarde had om dit jaar een radicale Sporenviering te organiseren in Brussel. Uiteindelijk is alles kunnen doorgaan, en het werd ook nog een succes, maar de organiserende VVB-Brussel heeft toch wel een aantal minder prettige ervaringen opgedaan, ook en vooral met Brusselse 'Vlamingen'.
In feite is er nooit een officiële toelating gekomen voor de 11 juli-viering aan de Oude Graanmarkt. Alle nodige aanvragen werden nochtans ruim op tijd bezorgd. De politie adviseerde de burgemeester gunstig, ook al omdat er de voorbije jaren niet het minste probleem was.
Dat FDF-schepen Olivier Maingain een stokje in de wielen zou steken, dat had iedereen verwacht, maar daar werd op voorhand rekening mee gehouden.
Bijzonder ongelukkig echter was het optreden van Schepen voor 'Vlaamse aangelegenheden' Manu De Rons (VLD). Wat die 'Vlaamse aangelegenheden' zijn, daar hebben wij het raden naar, maar de man durfde het in elk geval niet aan om de zaak op het schepencollege te brengen en stuurde bovendien verwarrende informatie de wereld in. Hij kan nochtans rekenen op een rijke politieke ervaring, want hij was achtereenvolgens verkozene voor de CVP, de VU en de VLD.

11 juli in Vlaanderens hoofdstad (2)

Hoe dan ook, het meest ergerlijk was wel de houding van 'Vlaams' Gemeenschapscentrum De Markten. Die riepen plots 'personeelsgebrek' in om elke medewerking te weigeren. Dat 'personeelsgebrek' hield in dat er niet als tussenpersoon opgetreden kon worden naar de stedelijke overheden toe (enkele brieven schrijven) en dat er niemand gevonden kon worden om de organisatoren de sleutels te geven om het gehuurde materiaal te stockeren. Voorwaar eigenaardig, want zowel de directeur als de penningmeester hadden wèl de tijd om op 11 juli te komen koekeloeren, weliswaar in een café aan de overkant. En de Raad van Bestuur van De Markten had wel úúúren tijd om over het 'geval' te vergaderen. Op die vergaderingen, waarbij voorzitter Anne-Sophie Van Neste en penningmeester Stefan Ector zich naar wij vernamen bijzonder hatelijk uitlieten over de Vlaamse beweging, bleef men het been stijf houden. De houding van De Markten werd op de duur zo ridicuul bevonden door een aantal politici, dat Guy Vanhengel (VLD), Brigitte Grouwels (CVP) en Sven Gatz (VU) dan maar voorstelden om zèlf de sleutels te brengen van de Markten, om zo de stockage mogelijk te maken.

11 juli in Vlaanderens hoofdstad (3)

Wie zich het meest aanstelde was wel Stefan Ector, oud-directeur van de studiedienst van de Volksunie en daarna (vóór de komst van Herman De Croo) werkzaam op het partijsecretariaat van de VLD, als 'directeur van het Wetenschappelijk Bureau'. Hij vond het nodig een beledigende brief te sturen aan de drie parlementsleden die in de bres waren gesprongen voor VVB-Brussel. Deze brief was zó arrogant dat alle drie de parlementsleden het gepast vonden om te reageren.

11 juli in Vlaanderens hoofdstad (4)

Om toch maar niet te moeten meewerken aan zoiets vies als een 11 juli-viering was men op de vergaderingen van de Raad van Bestuur van De Markten overeen gekomen om een roddelcampagne tegen VVB-Brussel in te zetten. In de zin van 'het is toch maar een mantelorganisatie van het Vlaams Blok' of 'we gaan toch niet meewerken met die bende fascisten'. Dat is natuurlijk niet slim, want Vlaams-Brussel is nu ook weer niet zo groot, en dit soort laag bij de grondse streken komen meestal snel aan het licht. Bovendien heeft VVB-Brussel een zeer pluralistische traditie, wat nogmaals bewezen werd door het feit dat parlementsleden van verschillende partijen zijn tussengekomen.
De sprekers waren natuurlijk wolven in schapenvacht: Toon Roosens, ere-voorzitter van het Masereelfonds, en Dirk Laeremans, hoofdredacteur van het VVB-blad Doorbraak.
Beiden hebben slechts één zaak gemeen: ze beschikken niet over een brevet van 'democraat', uitgereikt door De Markten of andere Coudenbergers.

Citaat

"Ik wil aan politiek doen met propere handen. Het is de hoogste tijd dat de politiek opnieuw heroverd wordt door eerlijke mensen. In het belang van de democratie."
Stefan Ector in een verkiezingspamflet voor de verkiezingen van 21 mei 1995.

11 juli in Vlaanderens hoofdstad (5)

Ondanks alle tegenkanting was de strijdbare 11-juliviering te Brussel een groot succes. Om 18.00u dienden zich een tweehonderdtal toehoorders aan voor de strijdredes van Toon Roosens en Dirk Laeremans. Roosens betoogde dat Vlaamse onafhankelijkheid een noodzakelijke voorwaarde is voor het herstel van de democratie en met name voor het herwinnen van een greep op het sociaal-economisch beleid dat steeds meer overgaat naar supranationale instanties. Laeremans maakte brandhout van het Brussels model, en betoogde dat de Vlamingen er in Brussel weliswaar niet goed voorstaan, maar dat Franstalig Brussel ook niet veel troefkaarten heeft. Om van Brussel wat te maken is een toenadering noodzakelijk. Echter, de Vlamingen in het Brussels bestel moeten de Franstaligen duidelijk maken dat het menens is.
Het avondlijke feest dat later op de Oude Graanmarkt plaatsvond werd een stijlvolle, gezellige bedoening, met veel volk en een goede ambiance.

Privatisering

Belgacom verhoogt het abonnementsgeld voor zijn 4.500.000 abonnees met 97 frank per maand, of 1.164 frank per jaar. Totale méér-inkomsten: 5,238 miljard frank per jaar.
Deze verhoging moet de daling compenseren van de inkomsten, die voortvloeit uit een verlaging van de tarieven van de internationale gesprekken. Voornamelijk die naar de V.S.A., die dalen met 57%.
Er zijn in dit land een duizendtal bedrijven die afhangen van multinationale groepen, en die het leeuweaandeel van de internationale telefoonverbindingen voor hun rekening nemen, elk voor ettelijke miljoenen franken per jaar.
Resultaat: 5 miljard uit de zak van de gewone burger, 5 miljard meer in de kas van de mondiale kapitaalsgroepen. Er zijn geen kleine profijtjes!
Leve de privatiseringen. Leve het mondiaal kapitalisme.

De groenen en de taalwetten

In "De Groene Brusselaar" van mei-juni jl. erkent de groene schepen van Brussel Henri Simons, dat er een "probleem" is met de tewerkstelling van (Nederlandsonkundige) Franstaligen in openbare diensten, zoals de post. Maar zegt onze brave groene: "Ik ben niet bereid de tweetaligheid (van die ambtenaren) te verdedigen voor de 20% Vlamingen die in deze stad leven". Waarvan akte voor de volgende verkiezingen !

Integratiebeleid in Brussel

Over het integratiebeleid van de Vlaamse Gemeenschap ging de derde druk bijgewoonde gespreksmiddag die staatssecretaris Vic Anciaux in juni organiseerde in de Beursschouwburg. Als hij had willen bewijzen dat er wat schort aan dit beleid had Anciaux het niet beter kunnen doen: de eerste getuige, de genaamde Arabi Arough, begon met zich te verontschuldigen om zijn te geringe kennis van het Nederlands en deed zijn verhaal in het Frans. Ook mevrouw Desmedt, lerares op de school Campus Rive Gauche te Molenbeek, dochter van twee ingeweken Vlamingen, bezigde liever het Frans. Tenslotte was er nog een tussenkomst van ene Phil Fourmater die beide landstalen door mekaar broebelde, en daarbij de boodschap bracht dat het tof is beide talen te kennen, maar dat we tenslotte toch allemaal mensen zijn. Verder was er nog Nadine Rosa-Rosso van Objectief 479.917 die eveneens Franstalig was, maar uitstekend Nederlands sprak.
Dit allemaal onaangekondigd en zonder simultaanvertaling als initiatief van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.
Deze lieden brachten de blijde boodschap dat het met de Staatshervorming toch allemaal zo ingewikkeld was geworden in Brussel, dat de Brusselse structuren de mensen om de absurde taalgegevenheid tegen elkaar opzetten. Kortom, het was allemaal beter in la Belgique de papa. Ook Jet Herkes, bij Stad en Kultuur werkzaam als coördinator voor Nederlandstalige integratieprojecten tapte uit dit vaatje.
Dat er geen tegensprekers van het Vlaams Blok waren uitgenodigd verklaarde Anciaux vanuit het feit dat deze mensen al het opbouwwerk van samenlevingsmodellen willen vernietigen. "Over my dead body", zo stelde de bewindsman, fel geapplaudisseerd door de opgetrommelde Blokbusters. Wie wèl wat te vertellen had was Johan Leman evenals pastoor Johnny De Mot. Leman ging uit van vier basisbehoeften van de Brusselaars: werk, huisvesting, veiligheid en participatie. Voor dat laatste waarschuwde hij de al te enthousiaste aanwezigen: men dient rekening te houden met de angst voor minorisering van de Brusselse Vlamingen.

Het beklemmende op dergelijke bijeenkomsten is dat - als je een eenvoudige opmerking wenst te maken, bijvoorbeeld in de zin van "een efficiënte veiligheidsbeteugeling brengt toch baat aan autochtonen èn allochtonen", je al bij voorbaat bevreesd bent om in de extreem-rechtse hoek geplaatst te worden. Dergelijke ideeën kunnen alleen door Leman zelf geponeerd worden.
De volgende afspraak in de Beursschouwburg gaat over taal en identiteit, met als gastspreker: ex-Coudenberger Kris Deschouwer. Allen daarheen op 25 september om 12.00u.

Meer geld voor taalonderwijs

Op het kabinet Anciaux is men klaarblijkelijk ook al tot de conclusie gekomen dat het Onderwijs Nederlands voor Migranten dringend aan herwaardering toe is (zie ook de rubriek lezersbrieven). Anciaux besliste namelijk de fondsen die hiervoor beschikbaar zijn te verdubbelen : de vraag overtreft immers veruit het aanbod.

Citaat

"Ik was bijzonder begaan met de Basken. Ik zag gelijkenissen tussen Vlaanderen en het Baskenland. Dat was niet volgens de geest van De Morgenpost noch van De Standaard, maar ik had altijd zo van die interesses die me niet waren opgelegd. Dat maakte de anderen wel een beetje lastig of wantrouwig. Ze waren soms bang voor wat ik de volgende keer zou uithalen.
Ik weigerde om in de krant publiciteit te maken voor Franco. Na een persconferentie van Franco-gezinden was ik recht naar de Basken gegaan om hun versie te horen. Mijn verslag viel niet in de smaak bij de Franco-gezinden met als gevolg dat ik Spanje niet meer binnen mocht. Tijdens mijn vakantie wilde ik toch eens een kijkje gaan nemen. Ik ben toen de grens over geraakt met de hulp van Baskische smokkelaars. Later heb ik hen nog eens aangesproken om vluchtelingen naar Spanje te smokkelen."

Betsie Hollands, oud-hoofdredactrice van De Standaard, over haar werk bij deze krant net voor de oorlog, in De Standaard, 15 juni 1996.

Basken in Brussel

<> Op 1 juni jl. kwamen een vijfduizendtal Basken in Brussel betogen voor de onafhankelijkheid van hun land.
De betoging kreeg geen toelating van de Brusselse burgemeester, en ook het Vlaams-Baskisch solidariteitscomité Anai Artea kreeg geen toelating om een openluchtfeest te houden. Toch wel merkwaardig, als men weet dat er tientallen multi- of interculturele festivals, optredens en openluchtactiviteiten plaatsvinden in Brussel. Maar goed, een Vlaams-Baskisch feest kan dus niet in Brussel. Ook Vlaams Gemeenschapscentrum De Markten weigerde elke samenwerking, wegens 'personeelsgebrek'. Dat 'personeelsgebrek' wordt steevast ingeroepen wanneer men het niet eens is met iets, en doet een beetje denken aan 'gezondheidsredenen' in de landen van het reële socialisme van weleer.
Het kon allemaal de pret niet bederven: de ludieke maar strijdbare betoging ging door, met toeters en bellen door de hoofdstad. Even waren er moeilijkheden, toen enkele Vlaams Blokkers kwamen provoceren bij de aanvang. Karmelo Landa, Baskisch volksvertegenwoordiger, haastte zich om aan de pers mee te delen dat een aanwezigheid van extreem-rechts in een betoging van progressieve Baskische nationalisten onduldbaar was.
Hoewel de betoging zoals gezegd verboden was, werd zij zoals dat heet 'gedoogd'. Enkel de sympathiserende Vlamingen werden, hardhandig zelfs, uit de betoging 'geplukt'.
Het wordt met de dag leuker in Brussel. Alles wat Vlaamsgezind is of kritisch tegenover Europa wordt 'verboden', en bovendien nog eens weggepest door de eigen Vlaamse gemeenschapsinstellingen...

Nog een citaat

"België is een voorafbeelding van het verenigd Europa. Vlaams-Waalse solidariteit en het samenleven van Vlamingen en Walen in één staatsverband is een toepassing van het socialistisch internationalisme, een oefening in Europese en mondiale solidariteit."

Luk Ryckaert, woordvoerder van de Belgische Progressieve Socialisten, in Samenleving en Politiek. (De auteur werd onlangs ten paleize ontvangen).

Dit leuke land (1)

Terwijl de VLD een slordige 2.400 amendementen heeft ingediend in de Kamer, in verband met de volmachten, en in de Senaat nog eens 400 amendementen op tafel werden gesmeten, vond VLD-voorzitter Herman De Croo het de normaalste zaak van de wereld om eventjes afwezig te zijn in het halfrond, because de Olympische Spelen in Coca-Cola-City.

Grote ambras in het Parlement, maar, zo zeggen de liberalen, Dehaene pleegt ook zijn agenda aan te passen aan die van Club Brugge. Inmiddels is Johan Van Hecke spoorloos, want hij heeft (volgens Het Laatste Nieuws) een belangrijke opdracht in de Congo. In een andere rubriek van dezelfde krant wordt fijntjes opgemerkt dat het de laatste weken niet al te goed botert tussen de ex-CVP-voorzitter en de slet die hem verleid heeft, maar laten we daar niet op in gaan.

SP-fractieleider Frank Vandenbroucke vindt het intussen allemaal welletjes, en wil een tweetal jaartjes naar Oxford gaan om zich te specialiseren in de Sociale Zekerheid.

Of Bert Anciaux inmiddels vertrokken is naar een Chiro-kamp om er te koken, kon niemand ons bevestigen. Maar...

Het moet kunnen !

Dit leuke land (2)

"Een ego als een olifant en het brein als een apenootje", typeerde Marijke Van Hemeldonck, als socialistisch Europarlementariër haar collega Jef Ulburghs.
Diezelfde pastoor heeft nu een onbenullig boekje geschreven (overigens al even onbenullig als dat van Marijke) waarin hij toegeeft dat hij - priester zijnde - samen met Willy Kuijpers Marijke begluurde terwijl ze topless lag te zonnen ergens in Tanzanië. Stuitend!
Luc Neuckermans typeert deze gevallen priester schitterend in De Standaard der Letteren: "Een 'lord of the poor' die met overheidsgeld de wereld rondreist uit bekommernis voor de arme medemens."