In het vorige nummer van Meervoud kon u al lezen hoeveel voeten het in
de aarde had om dit jaar een radicale Sporenviering te organiseren in
Brussel. Uiteindelijk is alles kunnen doorgaan, en het werd ook nog
een succes, maar de organiserende VVB-Brussel heeft toch wel een
aantal minder prettige ervaringen opgedaan, ook en vooral met
Brusselse 'Vlamingen'.
In feite is er nooit een officiële toelating gekomen voor de 11
juli-viering aan de Oude Graanmarkt. Alle nodige aanvragen werden
nochtans ruim op tijd bezorgd. De politie adviseerde de burgemeester
gunstig, ook al omdat er de voorbije jaren niet het minste probleem
was.
Dat FDF-schepen Olivier Maingain een stokje in de wielen zou steken,
dat had iedereen verwacht, maar daar werd op voorhand rekening mee
gehouden.
Bijzonder ongelukkig echter was het optreden van Schepen voor 'Vlaamse
aangelegenheden' Manu De Rons (VLD). Wat die 'Vlaamse aangelegenheden'
zijn, daar hebben wij het raden naar, maar de man durfde het in elk
geval niet aan om de zaak op het schepencollege te brengen en stuurde
bovendien verwarrende informatie de wereld in. Hij kan nochtans
rekenen op een rijke politieke ervaring, want hij was achtereenvolgens
verkozene voor de CVP, de VU en de VLD.
Hoe dan ook, het meest ergerlijk was wel de houding van 'Vlaams' Gemeenschapscentrum De Markten. Die riepen plots 'personeelsgebrek' in om elke medewerking te weigeren. Dat 'personeelsgebrek' hield in dat er niet als tussenpersoon opgetreden kon worden naar de stedelijke overheden toe (enkele brieven schrijven) en dat er niemand gevonden kon worden om de organisatoren de sleutels te geven om het gehuurde materiaal te stockeren. Voorwaar eigenaardig, want zowel de directeur als de penningmeester hadden wèl de tijd om op 11 juli te komen koekeloeren, weliswaar in een café aan de overkant. En de Raad van Bestuur van De Markten had wel úúúren tijd om over het 'geval' te vergaderen. Op die vergaderingen, waarbij voorzitter Anne-Sophie Van Neste en penningmeester Stefan Ector zich naar wij vernamen bijzonder hatelijk uitlieten over de Vlaamse beweging, bleef men het been stijf houden. De houding van De Markten werd op de duur zo ridicuul bevonden door een aantal politici, dat Guy Vanhengel (VLD), Brigitte Grouwels (CVP) en Sven Gatz (VU) dan maar voorstelden om zèlf de sleutels te brengen van de Markten, om zo de stockage mogelijk te maken.
Wie zich het meest aanstelde was wel Stefan Ector, oud-directeur van de studiedienst van de Volksunie en daarna (vóór de komst van Herman De Croo) werkzaam op het partijsecretariaat van de VLD, als 'directeur van het Wetenschappelijk Bureau'. Hij vond het nodig een beledigende brief te sturen aan de drie parlementsleden die in de bres waren gesprongen voor VVB-Brussel. Deze brief was zó arrogant dat alle drie de parlementsleden het gepast vonden om te reageren.
Om toch maar niet te moeten meewerken aan zoiets vies als een 11
juli-viering was men op de vergaderingen van de Raad van Bestuur van
De Markten overeen gekomen om een roddelcampagne tegen VVB-Brussel in
te zetten. In de zin van 'het is toch maar een mantelorganisatie van
het Vlaams Blok' of 'we gaan toch niet meewerken met die bende
fascisten'. Dat is natuurlijk niet slim, want Vlaams-Brussel is nu ook
weer niet zo groot, en dit soort laag bij de grondse streken komen
meestal snel aan het licht. Bovendien heeft VVB-Brussel een zeer
pluralistische traditie, wat nogmaals bewezen werd door het feit dat
parlementsleden van verschillende partijen zijn tussengekomen.
De sprekers waren natuurlijk wolven in schapenvacht: Toon Roosens,
ere-voorzitter van het Masereelfonds, en Dirk Laeremans,
hoofdredacteur van het VVB-blad Doorbraak.
Beiden hebben slechts één zaak gemeen: ze beschikken
niet over een brevet van 'democraat', uitgereikt door De
Markten of andere Coudenbergers.
"Ik wil aan politiek doen met propere handen. Het is de hoogste tijd
dat de politiek opnieuw heroverd wordt door eerlijke mensen. In het
belang van de democratie."
Stefan Ector in een verkiezingspamflet voor de verkiezingen van
21 mei 1995.
Ondanks alle tegenkanting was de strijdbare 11-juliviering te Brussel
een groot succes. Om 18.00u dienden zich een tweehonderdtal
toehoorders aan voor de strijdredes van Toon Roosens en Dirk
Laeremans. Roosens betoogde dat Vlaamse onafhankelijkheid een
noodzakelijke voorwaarde is voor het herstel van de democratie en met
name voor het herwinnen van een greep op het sociaal-economisch beleid
dat steeds meer overgaat naar supranationale instanties. Laeremans
maakte brandhout van het Brussels model, en betoogde dat de Vlamingen
er in Brussel weliswaar niet goed voorstaan, maar dat Franstalig
Brussel ook niet veel troefkaarten heeft. Om van Brussel wat te maken
is een toenadering noodzakelijk. Echter, de Vlamingen in het Brussels
bestel moeten de Franstaligen duidelijk maken dat het menens is.
Het avondlijke feest dat later op de Oude Graanmarkt plaatsvond werd
een stijlvolle, gezellige bedoening, met veel volk en een goede
ambiance.
Belgacom verhoogt het abonnementsgeld voor zijn 4.500.000 abonnees met
97 frank per maand, of 1.164 frank per jaar. Totale
méér-inkomsten: 5,238 miljard frank per jaar.
Deze verhoging moet de daling compenseren van de inkomsten, die
voortvloeit uit een verlaging van de tarieven van de internationale
gesprekken. Voornamelijk die naar de V.S.A., die dalen met 57%.
Er zijn in dit land een duizendtal bedrijven die afhangen van
multinationale groepen, en die het leeuweaandeel van de
internationale telefoonverbindingen voor hun rekening nemen, elk voor
ettelijke miljoenen franken per jaar.
Resultaat: 5 miljard uit de zak van de gewone burger, 5 miljard meer
in de kas van de mondiale kapitaalsgroepen. Er zijn geen kleine
profijtjes!
Leve de privatiseringen. Leve het mondiaal kapitalisme.
In "De Groene Brusselaar" van mei-juni jl. erkent de groene schepen van Brussel Henri Simons, dat er een "probleem" is met de tewerkstelling van (Nederlandsonkundige) Franstaligen in openbare diensten, zoals de post. Maar zegt onze brave groene: "Ik ben niet bereid de tweetaligheid (van die ambtenaren) te verdedigen voor de 20% Vlamingen die in deze stad leven". Waarvan akte voor de volgende verkiezingen !
Over het integratiebeleid van de Vlaamse Gemeenschap ging de derde
druk bijgewoonde gespreksmiddag die staatssecretaris Vic Anciaux in
juni organiseerde in de Beursschouwburg. Als hij had willen bewijzen
dat er wat schort aan dit beleid had Anciaux het niet beter kunnen
doen: de eerste getuige, de genaamde Arabi Arough, begon met zich te
verontschuldigen om zijn te geringe kennis van het Nederlands en deed
zijn verhaal in het Frans. Ook mevrouw Desmedt, lerares op de school
Campus Rive Gauche te Molenbeek, dochter van twee ingeweken Vlamingen,
bezigde liever het Frans. Tenslotte was er nog een tussenkomst van ene
Phil Fourmater die beide landstalen door mekaar broebelde, en daarbij
de boodschap bracht dat het tof is beide talen te kennen, maar dat we
tenslotte toch allemaal mensen zijn. Verder was er nog Nadine
Rosa-Rosso van Objectief 479.917 die eveneens Franstalig
was, maar uitstekend Nederlands sprak.
Dit allemaal onaangekondigd en zonder simultaanvertaling als
initiatief van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.
Deze lieden brachten de blijde boodschap dat het met de
Staatshervorming toch allemaal zo ingewikkeld was geworden in Brussel,
dat de Brusselse structuren de mensen om de absurde taalgegevenheid
tegen elkaar opzetten. Kortom, het was allemaal beter in la Belgique
de papa. Ook Jet Herkes, bij Stad en Kultuur werkzaam als
coördinator voor Nederlandstalige integratieprojecten tapte uit dit
vaatje.
Dat er geen tegensprekers van het Vlaams Blok waren uitgenodigd
verklaarde Anciaux vanuit het feit dat deze mensen al het opbouwwerk
van samenlevingsmodellen willen vernietigen. "Over my dead
body", zo stelde de bewindsman, fel geapplaudisseerd door de
opgetrommelde Blokbusters.
Wie wèl wat te vertellen had was Johan Leman evenals
pastoor Johnny De Mot. Leman ging uit van vier basisbehoeften
van de Brusselaars: werk, huisvesting, veiligheid en participatie.
Voor dat laatste waarschuwde hij de al te enthousiaste aanwezigen: men
dient rekening te houden met de angst voor minorisering van de
Brusselse Vlamingen.
Het beklemmende op dergelijke bijeenkomsten is dat - als je een
eenvoudige opmerking wenst te maken, bijvoorbeeld in de zin van "een
efficiënte veiligheidsbeteugeling brengt toch baat aan autochtonen
èn allochtonen", je al bij voorbaat bevreesd bent om in de
extreem-rechtse hoek geplaatst te worden. Dergelijke ideeën kunnen
alleen door Leman zelf geponeerd worden.
De volgende afspraak in de Beursschouwburg gaat over taal en
identiteit, met als gastspreker: ex-Coudenberger Kris Deschouwer.
Allen daarheen op 25 september om 12.00u.
Op het kabinet Anciaux is men klaarblijkelijk ook al tot de conclusie gekomen dat het Onderwijs Nederlands voor Migranten dringend aan herwaardering toe is (zie ook de rubriek lezersbrieven). Anciaux besliste namelijk de fondsen die hiervoor beschikbaar zijn te verdubbelen : de vraag overtreft immers veruit het aanbod.
"Ik was bijzonder begaan met de Basken. Ik zag gelijkenissen tussen
Vlaanderen en het Baskenland. Dat was niet volgens de geest van De
Morgenpost noch van De Standaard, maar ik had altijd zo van die
interesses die me niet waren opgelegd. Dat maakte de anderen wel een
beetje lastig of wantrouwig. Ze waren soms bang voor wat ik de
volgende keer zou uithalen.
Ik weigerde om in de krant publiciteit te maken voor Franco. Na een
persconferentie van Franco-gezinden was ik recht naar de Basken gegaan
om hun versie te horen. Mijn verslag viel niet in de smaak bij de
Franco-gezinden met als gevolg dat ik Spanje niet meer binnen mocht.
Tijdens mijn vakantie wilde ik toch eens een kijkje gaan nemen. Ik ben
toen de grens over geraakt met de hulp van Baskische smokkelaars.
Later heb ik hen nog eens aangesproken om vluchtelingen naar Spanje te
smokkelen."
Betsie Hollands, oud-hoofdredactrice van De Standaard, over haar werk bij deze krant net voor de oorlog, in De Standaard, 15 juni 1996.
"België is een voorafbeelding van het verenigd Europa. Vlaams-Waalse solidariteit en het samenleven van Vlamingen en Walen in één staatsverband is een toepassing van het socialistisch internationalisme, een oefening in Europese en mondiale solidariteit."
Luk Ryckaert, woordvoerder van de Belgische Progressieve Socialisten, in Samenleving en Politiek. (De auteur werd onlangs ten paleize ontvangen).
Terwijl de VLD een slordige 2.400 amendementen heeft ingediend in de Kamer, in verband met de volmachten, en in de Senaat nog eens 400 amendementen op tafel werden gesmeten, vond VLD-voorzitter Herman De Croo het de normaalste zaak van de wereld om eventjes afwezig te zijn in het halfrond, because de Olympische Spelen in Coca-Cola-City.
Grote ambras in het Parlement, maar, zo zeggen de liberalen, Dehaene pleegt ook zijn agenda aan te passen aan die van Club Brugge. Inmiddels is Johan Van Hecke spoorloos, want hij heeft (volgens Het Laatste Nieuws) een belangrijke opdracht in de Congo. In een andere rubriek van dezelfde krant wordt fijntjes opgemerkt dat het de laatste weken niet al te goed botert tussen de ex-CVP-voorzitter en de slet die hem verleid heeft, maar laten we daar niet op in gaan.
SP-fractieleider Frank Vandenbroucke vindt het intussen allemaal welletjes, en wil een tweetal jaartjes naar Oxford gaan om zich te specialiseren in de Sociale Zekerheid.
Of Bert Anciaux inmiddels vertrokken is naar een Chiro-kamp om er te koken, kon niemand ons bevestigen. Maar...
Het moet kunnen !
"Een ego als een olifant en het brein als een apenootje", typeerde
Marijke Van Hemeldonck, als socialistisch
Europarlementariër haar collega Jef Ulburghs.
Diezelfde pastoor heeft nu een onbenullig boekje geschreven (overigens
al even onbenullig als dat van Marijke) waarin hij toegeeft dat hij -
priester zijnde - samen met Willy Kuijpers Marijke begluurde
terwijl ze topless lag te zonnen ergens in Tanzanië. Stuitend!
Luc Neuckermans typeert deze gevallen priester schitterend in De
Standaard der Letteren: "Een 'lord of the poor' die met overheidsgeld
de wereld rondreist uit bekommernis voor de arme medemens."